Owe „to coś” nie daje spokoju
1 grudnia, 2024
By inni poczuli to co ja.
1 stycznia, 2025Owe „to coś” nie daje spokoju
1 grudnia, 2024By inni poczuli to co ja.
1 stycznia, 2025
Spotkanie ze Słowem
„Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan”.
Łk 2,10-11
Św. Łukasz bardzo jasno mówi
o Ewangelii życia: Chrystus jest wypełnieniem radości jaką każde dziecko przynosi przychodząc na świat (J 16,21). Z radości płynącej z nadejścia czasów mesjańskich nikt nie jest wykluczony, Chrystus przychodzi do całej ludzkości.
Trudno jednak cieszyć się z narodzin Dziecięcia, gdy w naszym kraju Sejm pracuje nad projektem nowelizacji kodeksu karnego zakładającym brak kary za przerywanie ciąży do 12 tygodnia. Słowa o radości z narodzin w takim kontekście brzmią co najmniej cynicznie i abstrakcyjnie, a przecież Ewangelia zawsze chce być aktualizowana, nie możemy zamknąć jej w przeszłości.
Gdy spojrzymy na poczęcie w sferze sacrum, ujrzymy rodziców jako współpracowników Stwórcy - dialog przyjmuje nieco inny kurs. Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku wymaga działania Boga Stwórcy. Dyskusja nad nowelizacją to wierzchołek wielkiej góry lodowej….
Bóg stworzył człowieka
– stworzył mężczyznę i niewiastę. (Rdz 1,27) Dopiero razem stanowią pełnię. Kobieta oddaje siebie mężczyźnie, a mężczyzna – kobiecie. Nie stanowią już sami o sobie, ale wspólnie.
Jak zauważa dr Ksawery Knotz znak kobiety i mężczyzny, widoczny dzięki ich ciałom jest podniesiony przez Chrystusa do rangi sakramentu zbawienia. Jest więc nie tylko znakiem ludzkiej miłości, ale także znakiem obecności Boga w tej miłości. Bóg wchodzi w więź, którą tworzy mężczyzna i kobieta.
Ta więź nie obejmuje tylko rozmowy czy wspólnej pracy, ale również życie seksualne. Dlatego tworzy się i wyraża również podczas aktu małżeńskiego. Miłość pomiędzy małżonkami, która jest zakorzeniona w samym Bogu pozwala na powołanie nowego życia.
To wielki dar
i warto zachwycić się jego wielkością. Człowiek nie może żądać posiadania dziecka, jak i nie może wykluczyć w pełni jego narodzenia, to nie leży w jego gestii - tylko Bóg jest Panem życia i śmierci. Człowiek posiada jedynie (a może aż) łaskę udziału.
Przekazu biologicznego o współżyciu seksualnym mamy we współczesnym świecie w nadmiarze, jednak często cierpimy na deficyt w sferze duchowej. Nie można odrywać życia seksualnego od duchowości oraz zapominać o stosunku ludzi kochających się (postrzeganych jako współpracowników) do Boga Stwórcy. Gdy uwzględnimy powyższe zależności zobaczymy, że sedno sprawy nie tkwi w momencie, w którym będzie można przerwać ciążę, ani w momencie gdzie kończy się moje prawo jako kobiety do własnego ciała.
Księga Pieśni nad pieśniami nie bez powodu
jest nazwana najpiękniejszą z ksiąg. Ponieważ w języku hebrajskim nie ma stopnia najwyższego, dlatego dosłownie tytuł brzmi: Pieśń pieśni, czyli Pieśń ponad wszystkie pieśni.
Dla Izraelity słowo pieśń było odpowiednikiem księgi, a więc chodzi o księgę wznioślejszą od wszystkich pozostałych.
Księga ta jest interpretowana na wiele sposobów, m.in. jako pieśń o miłości ludzkiej oraz jako miłości między duszą a Bogiem. Pieśń nad pieśniami jest alegorią miłości, jaką Bóg okazuje człowiekowi, który tę miłość odbiera w darze i czyni ją duszą swojej ludzkiej miłości.
Izraelita mógł czytać Pnp dopiero po osiągnięciu dojrzałości oraz po przeczytaniu wszystkich innych ksiąg. Gdy bierze ją do ręki laik, może z łatwością zrobić z niej erotyk.
Rabbi Akiba rzucił ekskomunikę na tych, którzy śpiewali jej fragmenty w gospodach czy na weselach.
Uważajmy,
by nie być jak ci nieświadomi wypowiadanych słów. Gdy akt małżeński jest podejmowany przez dojrzałe osoby, które mają doświadczenie spotkania Boga w swoim życiu, jest również świadomość obcowania z sacrum.
Temat aborcji przybiera wtedy inny poziom. Nie ma miejsca na słowne przepychanki, ale toczy się dialog o zawierzeniu, zaufaniu, oddaniu siebie itd. Pamiętajmy w tym wyjątkowym czasie Adwentu nie tylko o matkach spodziewających się dziecka, ale módlmy się za wszystkich małżonków, by potrafili zachwycić się darem, jaki Bóg złożył w ich dłonie.
~ s. Kinga Danowska OP
Grudzień 24, Spotkanie ze Słowem
radość wielką?
s. Kinga OP
Św. Łukasz bardzo jasno mówi o Ewangelii życia: Chrystus jest wypełnieniem radości jaką każde dziecko przynosi przychodząc na świat (J 16,21).
Z radości płynącej z nadejścia czasów mesjańskich nikt nie jest wykluczony, Chrystus przychodzi do całej ludzkości.
Trudno jednak cieszyć się z narodzin Dziecięcia, gdy w naszym kraju Sejm pracuje nad projektem nowelizacji kodeksu karnego zakładającym brak kary za przerywanie ciąży do 12 tygodnia.
Grudzień 24, Wybrać Drogę
Owe „to coś” nie daje spokoju
s. Angela OP
nauczyłam się modlitwy, ale takiej z serca
zaczęłam inaczej przeżywać sakrament pokuty – nie tylko jako wyznanie grzechów, ale przede wszystkim spotkanie z Dobrym Ojcem, pełnym miłosierdzia.
Duchowość Dominikańska, Grudzień 24
Słowo potrzebuje ciszy
s. Gloria
„A Słowo stało się Ciałem” (J 1, 14)… i nadało wszystkiemu sens.
To właśnie cisza, zatopienie się w Jego słowie, rodzi nasze słowa.
To właśnie w żłobie nastąpiło zjednoczenie nas z Bogiem, z Tym, który jest sensem naszego życia i ze spotkania z Nim, powinno wypływać każde z naszych słów, bez względu na sposób ich wypowiadania.
Grudzień 24, Misja Zgromadzenia
Towarzystwo
s. Nikolina OP
Bóg kieruje naszym życiem. A ja się nieustannie tego uczę.
Gdyby ktoś powiedział mi rok temu, że po ślubach wieczystych zostanę posłana do duszpasterstwa powołań, pewnie miałabym ku temu wątpliwości. Widziałam się w innym miejscu.
Grudzień 24, Kluczowe Słowa
Wolność
s. Joanna OP
Bóg nie chce, abyśmy Mu byli ślepo posłuszni i czynili wszystko ze strachu, albo z przymusu.
Pierwsi ludzie na ziemi w wolności odrzucili Boga, Jego przykazanie. Wydawało się im, że Bóg chce coś przed nimi ukryć, coś przeciwko nim zrobić, dlatego skuszeni przed węża zerwali owoc z rajskiego drzewa. Nie widzieli, że Boży zakaz był de facto czymś, co miało ich ochronić przed złem.
Grudzień 24, Świadectwo
Przychodzący
Piotr OP
czas pomiędzy Bożym Narodzeniem a Wielkim Postem, a potem między Wielkanocą a kolejnym Adwentem, jest zwykły, normalny i to właśnie on najbardziej miałby odpowiadać naszej prostej codzienności. Jednak pewnego razu usłyszałem na kazaniu jednego z moich współbraci, że to właśnie Adwent, ze wszystkich okresów roku liturgicznego, jest najbardziej „nasz”.