Życie zakonne, choć nadal mnie zachwyca to w praktyce bywa trudne i sam zachwyt już mi nie wystarcza.

Jestem jednak Panu Bogu ogromnie wdzięczna za to, że powołał mnie do naszego Zgromadzenia. Wspólnota daje mi przestrzeń do tego, bym każdego dnia znajdowała się w sytuacji, w której mogę powiedzieć, że w czymś umieram - z czegoś rezygnuję w imię miłości Boga dla dobra drugiego człowieka. W taki sposób codziennie dokonuje się to, co jest najpiękniejsze - czyli moje wejście w Paschę Jezusa.

Góry mają wiele wspólnego z Panem Bogiem, a wspinaczka przypomina naszą ziemską drogę do zbawienia.

Do klasztoru pod Giewontem przyjechałam w tym roku już po raz czwarty. To nie przypadek, ponieważ forma zakopiańskich rekolekcji wędrownych organizowanych przez Zgromadzenie Sióstr św. Dominika wyjątkowo przypadła mi do gustu.

Nie wystarczy żyć ze świadomością, że w bliżej nieokreślonym czasie zakończę to, co znam jako “teraz”.

Gdzież jest, o śmierci twoje zwycięstwo? ~ Ps 15, 55.

Niemal dla każdego człowieka znane jest pozdrowienie “memento mori”, które powszechnie tłumaczy się jako “pamiętaj, że umrzesz”. Jednak czy jest to cała prawda, która kryje się pod tą krótką, a jakże wymowną frazą? Czy kryje ono w sobie coś więcej?

Chcąc nie chcąc – jestem znakiem. Uczelniane środowisko raczej stroni od Kościoła, od Pana Boga, tym bardziej świat medycyny. To są moi „najbardziej potrzebujący”, moja misja: opowiedzieć Dobrą Nowinę tym, którzy nigdy lub bardzo długo Jej nie słyszeli. A jak to zrobić?

Nasza pamięć ma ogrom wspomnień o doświadczanym dobru i na pewno każdy z nas może tu stworzyć całą swoją „wspomnieniową” listę.

Niestety, nasza pamięć jak i Izraelitów jest bardzo zawodna.

..automatycznie robimy miejsce dla drugiego człowieka, robimy miejsce dla Boga.

Otwiera nas na rezygnację z siebie, na dostrzeżenie tego, że nic, co jest na tym świecie nie jest w posiadaniu naszych rąk i nic od nas w rzeczywistości nie zależy i że.. jesteśmy UKOCHANI.