Nasza miłość 

W życiu każdego człowieka to właśnie cisza, milczenie rodzi słowo. Z przestrzeni milczenia niejako wyłania się dar słowa. Życie zakonne jest utkane milczeniem. Cisza wypełniająca przestrzenie klasztorne nie jest ciszą pustą, głuchą, spowodowaną brakiem dialogu oraz relacji. Owa cisza, która została dana nam w darze, powinna być wypełniona Jego Słowem oraz Jego Obecnością.

To z kontemplacji Jezusa, Wcielonego Słowa Bożego rodzi się wszelkie głoszenie. Zarówno to werbalne jak i to, które słów nie potrzebuje, a posługuje się postawą życia. Tak żył i tego uczy nas święty Józef, którego nasze Zgromadzenie umiłowało jako tego, który w postawie pełnego pokory i posłuszeństwa milczenia przyjmował Boże wezwanie. W Ewangelii nie znajdziemy żadnego słowa wypowiedzianego przez świętego Józefa.

Niezwykłe jest to, że w tej postawie milczenia pozwalał wzrastać obok siebie Słowu, Słowu które daje życie. Od samego początku stawał w postawie sługi wypatrującego oraz nasłuchującego Jahwe.